Melancholische gevoelens over het einde van de Monettuin

Het naderende einde van de Monettuin houdt de gemoederen bezig. We wisten natuurlijk altijd al dat de tuin tijdelijk was. Maar doordat het jaar na jaar gewoon doorging realiseerde je je dat niet altijd meer. Maar nu de eerste echte voorbereidingen zijn gestart deed dat toch even pijn. We hebben er zo veel mensen ontmoet, zo veel leuke dingen gedaan dat het dan toch pijnlijk is om te zien dat daar echt een einde aan gaat komen. Dat wij niet de enige met die gevoelens zijn toont onderstaande gedicht van buurtgenoot Ciska:

Troosteloos zien de foto's er uit.....het weer typeert de sfeer. 

Jammer dat je niet mocht blijven ... ondanks je schoonheid gaan de bouwvakkers tekeer.

Tot het laatste moment zul je je vruchten afwerpen ...... totdat de bouwers hun heipalen zullen scherpen.

Maar mens en kat heeft veel plezier bij je begaan, in gedachten zul je daardoor altijd blijven bestaan.

Maar, zoals al eerder gezegd, je kan nog van de tuin genieten, de bakken zijn weer terug gezet, morgen gaan we de boel weer aanvegen en de komende maanden is de tuin gewoon dagelijks open.