Onderstaand een paar regels uit zijn persoonlijke aanleiding om het gedicht te schrijven:
....de Monettuin die ik toevallig gisteren voor het eerst heb bezocht. Een mooi initiatief en voor mij ook wel op een bijzondere plek, want het ligt deels op het terrein waar ooit een klein tuinhuisje stond waar de moeder van mijn kinderen woonde. Dus ik heb even op de plek kunnen staan waar het allemaal tussen haar en mij begon.
DE MONET TUIN IN DE WINTER.
Stil staan de bakken op braakliggend terrein.
Ik zie boerenkool, bedekt met een laagje sneeuw.
Ik kijk om me heen en ben even in de vorige eeuw
Want ik besef me opeens waarom ik hier moet zijn.
Hier stond eens een tuinhuisje, daar in die hoek
Van een Zaanse schone, de deur een beetje scheef
Dit was de plek waar ik de liefde met haar bedreef
Even ben ik in dat verleden, op bezoek.
Ik had toen sterk de drang om ergens thuis te komen
Nadat ik dat drie jaar in het Oosten had geprobeerd.
Misschien heb ik er niet heel veel van geleerd
Want de afgelopen tijd zat ik weer van Oost te dromen.
Daar woont een Drentse schone, even had ik haar hart
En ik wilde toch al een tijdje… daar weer wonen.
Maar de liefde scheen daar toch niet te lonen
Dus val ik weer terug op de Zaan, dit keer wel erg hard.
Dus kijk ik naar de besneeuwde bakken, de lege plek
In ben weer terug bij af, het ging niet zoals gehoopt
Het is alsof het gebouw waar je thuis was is gesloopt
Alleen nog wat struiken en betonplaten achter een hek.
Maar juist daar krijgt mijn leven toch een diepere zin
Want als troosteloos is deze plek niet te beschouwen
Hier komt de buurt samen om groente te verbouwen
Zo groeit er dus altijd weer iets op, een nieuw begin.
Jacob Passander.
